Zeilen met m’n kop in de wind

Als copywriter zit ik praktisch de hele dag naar een scherm te staren. Goed om copymeters te maken, maar creativiteit heeft ook zuurstof nodig.

Gelukkig ben ik in de zomermaanden ook schipper. Twee keer per week zeil ik een tocht over het IJsselmeer. Met aan boord een team van SLTN en hun klanten of leveranciers.

Vijf uur lang bevind ik me in een totaal andere wereld. In plaats van keyword onderzoek, houd ik me bezig met het weer en de stand van de zeilen. In plaats van vloeiende zinsconstructies, ben ik alert op kruisende vrachtschepen en voldoende water onder de kiel. Al m’n zintuigen staan aan. Zeilen is de ultieme vorm van in het NU zijn.

Mijn gasten aan boord zijn IT experts. Als de wind goed aantrekt en het schuin getrokken schip door de golven ploegt, zijn de meesten mijlenver uit hun comfort zone. Het is intrigerend hoe de dynamiek veranderd wanneer mensen verschillend met spanning omgaan. De gevatte alfa-man wordt muisstil en klemt zich vast aan de tafelrand, terwijl de introverte muurbloem het avontuur juist omarmt en achter het roer komt staan. Leiderschap toont zich als het nodig is.

Achteruit de ligplaats invaren met een zeventien-meter jacht is een uitdaging. Ik heb snelheid nodig om te voorkomen dat de wind de controle overneemt. Zelfs na tientallen keren blijft het een spannende manoeuvre, zeker met twaalf extra paar ogen gefixeerd op die smalle doorgang. Op het kritieke punt is iedereen stil. De opluchting die volgt is voor de alpha-man het ideale moment om zijn positie tegenover de muurbloem te herstellen: ‘Hé Lucas, is zo’n bootje inparkeren niet iets voor jou?”, waarna de rest in lachen uitbarst.

Ik schipper graag tussen de werelden van schrijven en varen. Na een zeildag ben ik geestelijk weer helemaal opgeladen om de lekkerste teksten te tikken.

Ik ben benieuwd wat andere schrijvers doen om geestelijk in evenwicht te blijven. Het zeilseizoen is namelijk bijna afgelopen…

Zeilen | Vintext