Garage Noord

Het is vrijdagnacht, ik gok half 2, ik voel me nog steeds jarig. M’n vrouw en ik staan voor een garage in een verlaten stuk van Noord. Langzaam schuiven we op, langs provisorische dranghekken, dichter bij ons doel.

Voor en achter jonge types die mijn brein onmogelijk in een hokje krijgt. Er heerst een mix van opgewekte knaldrang en ongelimiteerde zelfexpressie. En tegelijk een beheersing die niet zou misstaan op de zondagmiddagthee bij oma.

Als we na een kwartier koukleumen aan de beurt zijn, spreek de doorbitch ons streng toe. Of we ons wel bewust zijn van het zerotolerancebeleid. Hier lopen mensen van allerlei pluimages rond. Dat hebben we te accepteren. Haar indringende oogcontact verraadt dat we anders mogen oprotten.

“Uh ja, chill. Logisch toch?” Lang geleden dat ik over m’n woorden struikelde. Het koordje gaat open, we pinnen een onzichtbaar bedrag en ze plakt een zwarte sticker over de lens van onze telefoons. Een symbolische, doch mooie maatregel. Hierbinnen ben je vrij. Zonder risico dat je vrolijke dansje morgen op Dumpert staat.

De beveiliger werpt een blik op m’n papieren draagtas en knikt richting kluisjes. Verbaasd huppelen we die kant op. Wat nou zerotolerance? Ik kom voor 100% tolerantie! Voor een connectie buiten m’n bubbel. Hoe minder voorspelbaar, hoe beter. Kun je dat niet beter totaltolerance noemen?

Ik prop m’n tas diagonaal in het kluisje, vanwege een 52 centimeter lang Japans koksmes. Verjaardagscadeau eerder op de avond. Terwijl ik de sleutel omdraai, valt bij mij het kwartje. Als hierbinnen mensen met dit soort samuraizwaarden rondlopen, valt een zerotolerancebeleid wel te verdedigen.

Garage Noord | Vintext